این غم به که گوییم که از ماست که بر ماست

نو رُسته چناری ز بن خاک بپا خاست
در صحن چمن، قامت آزادگی آراست

چون خواست بَرد بهره ز آزادی مطلق
بگرفت چنان سرو و صنوبر، قدِ خود راست

بر خویش ببالید که در ساحت بستان...
چون من شجری خوش قد و اندام کجا خاست؟

یک چند شد آرایش بستان، ولی افسوس
مقراضِ قضا گیسویش از حادثه پیراست

دژخیم صفت، ارّه ی بیداد بُریدش
وآن قامت آزاده‌اش از طرْفِ چمن کاست

بر ارّه نگه کرد و یکی دسته ی چوبین
از شاخهٔ خود دید برآن تیغِ عدم‌خواست

آهسته به اشجار چمن گفت رفیقان :
این ‌غم به که گوییم که از ماست که بر ماست

(شمس قمی) آزاده کشی شیوهٔ دهر است
زنهار...! همین گفته، ز آزادگی ماست.

زنده یاد: سید علیرضا شمس قمی) 1355
https://telegram.me/shamseqomi