صبا بگوی به رهبر ز یار بازنشسته

صبا بگوی به رهبر ز یار بازنشسته
رسد به داد دل دردبار بازنشسته

بگو به حال نزارش ترحمی که ز عسرت
به تیهْ ِ مرگ بوَد رهگذار بازنشسته

فتاده اَست ز اسب ز اصل خود نفتاده
پیاده گشته ز زین، شهسوار بازنشسته

کند به خاتمه ی کار و خدمتش چو مباهات
خود این بس است به گیتی شعار بازنشسته

نظر به خدمت او یا به قدمتش بنمایید
همین بوَد ز شما انتظار بازنشسته

حقوق بازنشسته بوَد کسور حقوقش
ذخیره ی خدمات است کار بازنشسته

ز حق خویش پس انداز کرده بهر تقاعد
که کرده روزی او کردگار بازنشسته

بخور نمیر هم این جیره ی قلیل نباشد
اگر شود بود از ابتکار بازنشسته

وگر به قدر پشیزی رسد به دکتر و دارو
بود ز معجزه و شاهکار بازنشسته

درین زمان غم او زنده بودن است و اجل هم
ز ره نمی‌رسد آن غمگسار بازنشسته

روا بوَد که مهیا کنند وقت تقاعد
به پشت میز اداره، مزار بازنشسته

سزد که رهبر والامقام و دولت خادم
نظر کنند به حالِ نزار بازنشسته

رجای واثق ما از حضور رهبر و دولت
بود حمایت خدمتگزار بازنشسته

به اضطرار کنون (شمس قم) نمود شکایت
که عرض حال دهد اضطرار بازنشسته

سید علیرضا شمس قمی – 1371
https://telegram.me/shamseqomi