به فدایت سر و جان مادر

مادری از پس رنج بسیار
پرورش داد یکی طرفه پسر

نوجوانی شد و رعنا و رشید
صاحب شغل و فن و علم و هنر

دولت و شوکت و دورانی یافت
خانه و همسر و پور و دختر

مادرش داشت بر او چشم امید
که نوازش کندش، بعد پدر

از قضا مادر بیچاره ی زار
بینوا گشت و فقیر و مضطر

با دلی پاک و ز مهر آکنده
شد مددخواه، به درگاه پسر

شرمگین شد پسر دیوسرشت
نزد همسر ، ز بیان مادر

شد مصمم که کُشد مادر را
که شد آگاه ز فقرش همسر

تیغ بیداد چو در کف بگرفت
کرد از مادر خود قطع نظر

رفت در خوابگه مادر پیر
خفته اش یافت میان بستر

چو جدا کرد سر از پیکر او
ناله برخاست ازآن خونین سر

هان پسرجان! نبُری دستت را
به فدایت سر و جان مادر

(شمس قمّی) بسرود این ابیات
با دلی لُجّه، ز خوناب جگر

زنده ياد: سيد عليرضا شمس قمى